No Día Mundial da Prevención do Suicidio queremos asomarnos a unha realidade difícil e dolorosa, e expor unha pregunta que nos axude a comprendela: Que estamos a facer mal como sociedade para que se produzan 4000 mortes por suicidio cada ano en no estado español?
En primeiro termo, a resposta é clara. Desatendemos a chamada da condición humana, é dicir, de todas aquelas calidades que un día fixéronnos evolucionar: a xenerosidade, a escoita desinteresada e o espírito colaborativo.
Por outra banda, e aínda que o suicidio é un fenómeno multicausal, sabemos que en moitos dos casos aparece aparellado un problema de saúde mental. Isto motiva ao noso colectivo para promover unha solución, unha estratexia para saír do illamento emocional.
Sen dúbida, o que lle dá unha dimensión de problema á saúde mental é o sufrimento, o rachar co noso mundo interior.
Por tanto, o primeiro paso sería indagar as causas de tanto malestar, de tanta desesperanza, que converte a experiencia vital en algo indesexable, nunha lectura imposible.
Proxectamos a nosa imaxe cara ao futuro e non logramos recoñecernos, parece que o camiño se acaba. Convertémonos en persoas estrañas e sen un proxecto que nos dea confianza.
Ademais, o estigma social fréanos á hora de pedir axuda e pedir axuda convértese nun xesto que require dunha gran fortaleza. Ante unha situación de risco temos que conectar, abrir portas, facer preguntas liberadoras que axuden a recapacitar.
É desalentador ver a unha mocidade sen esperanza, pero queremos aproveitar esta mensaxe para ofrecer unha mirada de comprensión e recoñecemento ás persoas maiores. Resulta, que o 30% dos suicidios correspóndese coa franxa de idade de maiores de 65 anos.
Tras unha vida dedicada a abrirnos camiños, as persoas maiores ven como rompen os vínculos e enfróntanse ao fenómeno da soidade non desexada. O cesamento da súa actividade profesional ou rol social, a situación de dependencia sobrevinda, ou a aparición dun problema de saúde mental, son factores de risco á hora de idear un suicidio.
Segundo estas claves, desde o Comité Prol Saúde Mental en Primeira Persoa e a Rede Estatal de Mujeres SAÚDE MENTAL ESPAÑA, pedimos actuar en varios sentidos:
- O reforzo da atención psicolóxica especializada que ofreza unha saída no labirinto da confusión.
- A activación de programas de prevención nos ámbitos educativo e laboral, que axuden a reconducir o descontento pola vida nunha fase temperá.
- Sensibilizar á poboación en xeral, para romper o silencio e crear un espazo de expresión que supere o sentimento de culpa. Hai que facer ver que o suicidio é un desenlace definitivo ante un problema que pode ser temporal.
- Potenciar os recursos de axuda, como pode ser o teléfono 024 de atención á conduta suicida (no primeiro ano atendéronse 119.000 chamadas).
- Multiplicar as oportunidades, para que a xente desenvolva un proxecto de vida satisfactorio. Non existe un mundo feliz sen un proxecto vital.
- Dotación orzamentaria para levar a bo termo os obxectivos da Estratexia Nacional de Saúde Mental, e da Axenda 2030 en canto a saúde e benestar. Investir en saúde mental é coidar o propósito da vida.
- E por fin, creación de equipos de apoio domiciliario e acompañamento para animar o día a día das persoas maiores. Que menos que un xesto de respecto para poñer en valor o testemuño dunha vida.
Sabemos que a vida arraiga á menor oportunidade, e o que antes era un camiño de escuridade agora pode ser unha paisaxe de beleza e benestar, que merece ser descuberto.
Comité Prol Saúde Mental En Primeira Persoa e Rede Estatal de Mujeres SAÚDE MENTAL ESPAÑA.